Poppedrop

Zelf zit ik er middenin op dit moment. Mijn kleine Poppedrop is net 2 jaar geworden en is al een tijdje aan het puberen geslagen. Het woordje "nee" is dan ook erg populair. Ik had nog zo mijn best gedaan het woordje "ja" te stimuleren, maar "nee" is nu toch echt favoriet. Zelfs als ze ja bedoeld 😕

In de peuterpuberteit krijgen kinderen door dat ze een eigen mensje zijn, met een eigen wil en een eigen mening. Ze willen zelfstandig zijn en raken gefrustreerd als ze dingen niet zelf mogen bepalen/doen, als het niet lukt wat ze willen doen of als ze hun zin niet krijgen.

De emoties kunnen dan hoog oplopen met hevige huil- en driftbuien tot gevolg.

Maar hoe ga ik ermee om? Hier mijn persoonlijke tips:

1. Geduld. Dit is denk ik het handigste om te hebben bij jonge kinderen. Gelukkig heb ik er zelf een behoorlijke dosis van, maar dat wil niet zeggen dat het oneindig is. Toch merk ik wel dat het vervelend gedrag tegengaat, want zodra ik een beetje geïrriteerd begin te raken is het spel begonnen om te testen waar de grenzen nu echt liggen. Wat me gelijk brengt bij punt 2.

2. Consequent zijn. Dit is super belangrijk, maar ook moeilijk, omdat toegeven zoveel makkelijker is. Dan ben je voor nu in ieder geval van het gezeur af. Op de langere termijn heb je hier alleen jezelf mee. Je leert je kind namelijk dat jij niet op je woord te vertrouwen bent.

Dit geldt voor beloftes. Maak ze alleen als je ze ook echt waar gaat maken. En voor dreigementen geldt hetzelfde. Als je zegt dat je je kind onder de koude douche stopt als ze nu niet ophouden, doe dat dan ook. Ik ben geen voorstander van dreigen hoor, maar als je dan in een opwelling wat roept laat je kind dan in ieder geval weten dat als jij iets zegt dat het menens is. Tenminste dat vind ik.

Zelf geef ik eerst een waarschuwing. Waarbij ik duidelijk, maar zonder boosheid zeg "ik geef je nu een waarschuwing, omdat je ......." Ook vertel is wat de consequentie is als ze het nog een keer doet. Als ze het dan toch nog een keer doet haal ik haar uit de situatie of pak ik af waarmee zij bezig is. Ook hierbij reageer ik niet boos, maar wel consequent.

Ik ben van mening dat een kind sturing nodig heeft en een ouder die duidelijk zegt, zowel verbaal als non-verbaal wat wel, maar ook wat niet kan. Ja = Ja en Nee =Nee. Dat geeft veiligheid en stabiliteit.

Misschien is een woord dat ik zelf liever niet gebruik bij kinderen, omdat het onduidelijk is. Als een kind mij iets vraagt en ik weet nog niet of ik ja of nee kan/wil zeggen, dan antwoord ik liever met iets als "ik ga er even over nadenken". Belangrijk is dan wel dat ik er nog even op terug kom als ik het antwoord wel weet.

3. Gewenst gedrag belonen. 

Dat kan op drie manieren:

* Goed gedrag duidelijk benoemen en belonen met een knuffel, kus of compliment. Stel ze zet netjes haar bordje in de keuken. Dan zeg ik niet goed zo! Want dat is niet duidelijk genoeg. Maar ik zeg bijvoorbeeld "wat fijn lieverd dat je je bordje in de keuken zet"

* Goed gedrag aandacht geven. Gedrag waar ik blij van word moedig ik aan door het aandacht te geven. Als ze bijvoorbeeld lekker voor zichzelf aan het spelen is, dan ga ik er even bij zitten en speel kort mee of toon interesse in haar spel.

* Goed gedrag belonen met een beloning. We kennen allemaal wel het beeld van een krijsend kind die in een winkel zeurt om een snoepje en een ouder die dan toegeeft om van het gezeur af te zijn en zegt "als je het snoepje krijgt hou je dan op met zeuren?" Op deze manier beloon je negatief gedrag. Dit kind zal de volgende keer nog harder en langer doorgaan met zeuren, want dat levert hem uiteindelijk wat op.

Draai het dus om en presenteer zelf een beloning die ze krijgen in ruil voor het gewenste gedrag. Stel ik wil gaan wandelen met de kinderwagen. Dan vraag ik bijvoorbeeld "wil je rozijntjes?" Is het antwoord ja, dan zeg ik dat ze eerst in de wagen moet gaan zitten en dat ze dan de rozijntjes krijgt. Ik krijg wat ik wil zonder gedoe en zij krijgt wat zij wil, in dit geval de rozijntjes. Ik beloon het goede gedrag.

Laatst waren we op weg naar de speeltuin en halverwege besloot mevrouw te gaan staan in de kinderwagen. Ik stopte direct met wandelen en vroeg haar te gaan zitten. Het antwoord was uiteraard "nee". Ze wilde mij even testen. Toen vroeg ik haar of ze nog naar de speeltuin wilde. "Ja", was het antwoord. Dus ik zei als jij gaat zitten ga ik verder rijden naar de speeltuin. Na wat overwegingen is ze gaan zitten en zijn we rustig naar de speeltuin gelopen.

4. Niet overal een punt van maken. Als ik al het gedrag van mijn Poppedrop wil sturen en corrigeren dan blijf ik aan de gang. Ik kies dus wat ik belangrijk vind om wel op te reageren en andere dingen negeer ik. Gedrag dat geen aandacht krijgt heeft een grote kans om zich niet verder te ontwikkelen..... uiteindelijk ;-)

5. Keuzes geven. In plaats van alles te bepalen en dus vaak strijdt te hebben geef ik haar keuzes. Wil je deze schoenen of je laarsjes aan? Wil je melk of thee drinken? Enz. Zo kan zij zelf dingen bepalen binnen de keuzes die ik haar geef.

6. Begrip tonen voor emoties en accepteren dat ze er zijn. Emoties komen hard binnen bij die kleintjes. Mijn Poppedrop kan compleet overstuur zijn over iets heel kleins om twee minuten later gefascineerd te zijn door iets anders. Ik probeer haar zo goed mogelijk te ondersteunen bij die emoties door ze er gewoon te laten zijn. Ik benoem haar emotie en waarom ze die heeft en toon dan begrip of bied troost. Zo leer ik haar emoties herkennen en dat het oké is om je soms even verdrietig, teleurgesteld, blij etc te voelen.

7. Zelf laten inzien wat de juiste keuze is. Er gebeuren wat dingen waardoor ik spontaan een hartaanval krijg! Maar ik probeer rustig te reageren als mevrouw weer eens ergens bovenop is geklommen. En dan zeg ik: Wat kan er gebeuren als je dit doet (even benoemen wat ze precies doet), dan kan je......en dan zegt zij Vallen. Ja, dat klopt en vallen doet.....Pijn zegt ze dan. En pijn is niet.....Fijn. Dus, kan je beter op je billen....Zitten. Ja, inderdaad! Heel goed van jou lieve schat!! Net of ze het zelf verzonnen heeft om te gaan zitten ;-)

Oke, ik moet toegeven soms wint de paniek het. En mijn angstreactie is voor haar dan zo leuk dat ze graag nog tig keer demonstreert hoe gevaarlijk ze kan zijn.

8. Realistische verwachtingen hebben. Ik probeer me zo goed mogelijk te verplaatsen in de beleefwereld van mijn kleine meid. Ik ga ook regelmatig even op haar ooghoogte meekijken hoe de wereld er vanuit haar uitziet. En dat is heel anders dan de onze.

De concentratieboog van jonge kinderen is natuurlijk erg klein (lees nul), dus moet ik ook geen dingen gaan doen die het uiterste van haar vragen en verwachten dat ze zich fatsoenlijk gedraagt. Willen we bijvoorbeeld uit eten, dan moet ik voldoende leuke dingen meenemen die steeds vijf minuten haar aandacht vasthouden. Daarnaast moet ik haar ook de ruimte geven om rond te kunnen lopen als ze dat wil. Stilzitten is niets voor haar, dus een strijd hiervoor aangaan is zonde van iedereen zijn energie en de sfeer.

9. Zelf laten doen. Ik merk dat ze het geweldig vindt om dingen zelf te doen. Dus geef ik haar ook de ruimte om zoveel mogelijk zelf te doen. Ons motto is: Van proberen kan je.....Leren, zegt ze dan. Dus laat ik haar lekker klungelen en soms een beetje gefrustreerd worden als het niet lukt. Helpen kan altijd nog. En als het echt niet lukt ook niet met wat aanwijzingen, dan doen we het samen.

10. Accepteren dat dit weer een fase is. Druk maken heeft geen zin en alles perfect willen hebben ook niet. Alles komt op zijn tijd.

Natuurlijk ben ik ook maar een mens en verlies ik ook mijn geduld, raak gefrustreerd, tel tot 10 en word boos (tenminste dat probeer ik heel erg). Maar over het geheel is dit een beetje mijn aanpak en pakt dat tot nu toe best goed uit. Al zeg ik het zelf :-)